Het is zover. Mijn laatste baby vertrok na de krokusvakantie trots en verlangend voor het eerst naar de kleuterschool. Mijn lieve meid keek daar al lang naar uit. Elke morgen de twee broers afzetten, moeten zwaaien voor een rode lijn, niet op de speeltuigen mogen,… Je zou voor minder nieuwsgierig worden naar wat er daar zoal allemaal gebeurt.
Moeder keek daar eerlijk gezegd veel minder naar uit. Het is toch het einde van een ongelooflijk lastige, maar vooral ongelooflijk mooie periode… gemengde gevoelens dus, niet anders dan de rest van het moederschap. Zeven jaar lang reed ik drie keer per week richting crèche om mijn schatten daar (soms met pijn in het hart, soms eerder opgelucht om eens wat tijd voor mezelf te hebben) achter te laten. Nu zal het daar voorbij rijden niet steeds gemakkelijk zijn. Ik vrees dat ik er de komende weken uit gewoonte eens stop en wat ga “baby-snuffelen”.
“It is what it is. Accept it and move on”
Het afgelopen half jaar probeerde ik een aantal zaken uit om de pijn te verzachten. Ik deed mijn babyspullen weg (“uit het oog, uit het hart”). Ik kocht een kat Fons (echt waar!), geweldig beest, maar zoveel hielp dat nu ook weer niet. Ik overwoog een vierde kind (geen optie, de man des huizes ziet het niet zitten en zelf moest ik ook snel inzien dat dat net iets te zwaar zou zijn). Tot ik beetje bij beetje probeerde het positiever te zien: drie kinderen op school = meer vrije tijd (hopelijk en als ze niet teveel hulp nodig hebben bij hun huiswerk, maar we blijven positief…). Hum… meer vrije tijd… ik kan veel dingen bedenken die ik altijd al heb willen doen, maar één ervan is dus: een blog starten! Welkom!
No Comments